Lost in translation

Biedt de 'participatiesamenleving' kansen voor (ex-)gedetineerden die een nieuw
leven willen beginnen? En hoe kunnen de geestelijke verzorging bij justitie
enerzijds en de nazorgorganisaties en (migranten)kerken anderzijds hieraan
bijdragen? Deze vragen stonden centraal tijdens het eerste lustrumcongres
van het Centrum voor Justitiepastoraat. De verschillende bijdragen aan dit
congres zijn gepubliceerd in het eerste deel van deze lustrumbundel. Hiermee
levert het Centrum een bijdrage aan het maatschappelijk debat over de
participatiesamenleving vanuit het oogpunt van de geestelijke verzorging.
Het tweede deel van de bundel geeft een beeld van een van de taken van
het justitiepastoraat, namelijk de verzorging van de kerkdienst in justitiële
inrichtingen. De deelname aan de (zondagse) vieringen vormt een belangrijke
schakel tussen de zorg voor gedetineerden in de bajes en de nazorg door
geloofsgemeenschappen na detentie. De werelden binnen en buiten de muren
verschillen sterk qua taal en cultuur. De terugkeer in de samenleving kan ervaren worden als Lost in Translation.

Het behoort tot de deskundigheid van de geestelijk verzorger om als tolk en gids
de verschillende werelden van Bijbel en liturgie, van de gedetineerden en van
de samenleving met elkaar in verbinding te brengen. Tegelijk weet de geestelijk
verzorger uit eigen ervaring hoezeer de verschillen tussen deze werelden een
gevoel van vervreemding kunnen oproepen. De studiedagen 2014 voor de
rooms-katholieke en de protestantse geestelijk verzorgers stonden in het teken
van deskundigheid van de vertolking . Vanuit de kern van hun werk zijn geestelijk verzorgers aldus op verschillende manieren gericht op het bevorderen de participatiemogelijkheden van de (ex-)gedetineerden.