Richtlijn psychiatrische diagnostiek

Diagnostiek is het hart van elk medisch specialisme en biedt het fundament voor de indicatie van passende zorg. Dat geldt zeker ook voor de psychiatrie. Er bestaan echter veel misverstanden over de aard en de omvang van wat men anno 2015 als goede psychiatrische diagnostiek zou moeten beschouwen en er is ook veel variatie in de wijze waarop deze diagnostiek wordt vormgegeven. Deze misverstanden zijn schadelijk voor de positie van patiënten en ondermijnen het vertrouwen in de psychiatrie.

Onder psychiatrische diagnostiek verstaan we in deze richtlijn het onderzoek in ruimere zin: de status mentalis en het onderzoek van de etiologie, de pathogenese, het beloop, de prognose, de lijdensdruk, de disfuncties en de behandelmogelijkheden van de patiënt en diens mogelijke psychiatrische stoornis. Het psychiatrisch onderzoek vormt de kern van de psychiatrische diagnostiek, maar valt daar niet mee samen. Vanwege het belang van een heldere professionele standaard voor psychiatrische diagnostiek is ervoor gekozen de Richtlijn psychiatrisch onderzoek bij volwassenen van 2004 grondig te herzien en te voorzien van een nieuwe titel: Richtlijn psychiatrische diagnostiek.
De vorige richtlijn was bedoeld als een zo compleet mogelijk overzicht van de psychiatrische diagnostiek, te vergelijken met een leerboek. Deze herziening daarentegen kent een nieuwe opzet, waarbij er antwoord wordt gegeven op de belangrijkste punten en knelpunten in de praktijk.