Over de grenzen van het medisch beroepsgeheim

Dilemma's rond privacy en vertrouwen in de zorg

De eed van Hippocratus wankelt. Ruim 2400 jaar was er nauwelijks discussie over het medisch beroepsgeheim, omdat artsen, verpleegkundigen en andere zorgverleners de eed naleefden: praat niet over je patiënt, over zijn ziekte en behandeling. Zwijgen was de norm.

Dat is tegenwoordig lang niet meer vanzelfsprekend. Artsen dienen declaraties in bij verzekeraars met medische informatie over patiënten. Werkgevers willen weten of hun werknemers wel gezond genoeg zijn. De politie zoekt criminelen op in het ziekenhuis, om ze daar te ondervragen. Justitie vindt het medisch beroepsgeheim maar lastig, want het staat strafrechtelijk onderzoek in de weg. De media lopen met een draaiende camera de Spoedeisende Hulp binnen. Burgers krijgen met een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur medische gegevens los. Elektronische patiëntendossiers kunnen worden gekraakt.  En patiënten zelf - die geven weinig meer om hun privacy. Ze komen met hun kwalen op televisie of zetten alles op Facebook.

In dit spanningsveld wordt van zorgverleners het uiterste verwacht. Maar kan dat nog? En weten artsen wat ze wel en niet mogen? Deze bundel laat zien dat artsen onder druk van een veranderende samenleving het medisch beroepsgeheim beetje bij beetje prijsgeven. Praten lijkt de norm te worden - met alle gevolgen voor het vertrouwen dat patiënten in de zorg hebben.