Het goede handhaven

De lidstaten van de Europese Unie hebben met elkaar afgesproken dat producenten en importeurs van verpakkingen, auto's, wit- en bruingoed, ict-hardware, lampen, autobanden, batterijen en accu's en elektrische apparaten verantwoordelijk zijn voor de inzameling en verwerking van hun afgedankte producten. Producenten van vlakglas doen dit op vrijwillige basis, bijvoorbeeld voor glas dat vrijkomt bij de sloop van gebouwen. Het doel is om een circulaire economie tot stand te brengen, waarin zoveel mogelijk materialen worden hergebruikt en waarbij zo weinig mogelijk schadelijke stoffen in het milieu terechtkomen. 

Maar afval is big business en illegale inzameling en verwerking loont. De maatschappelijke schade door het onjuist verwerken van afval bedraagt in Nederland tenminste 2,45 miljard euro per jaar.
 
Het toezicht op de afvalverwerking is een taak van de overheid, met name van de Inspectie Leefomgeving en Transport (ILT) en de 29 regionale omgevingsdiensten. Maar zijn deze toezichthouders wel voldoende in staat om een rol van betekenis te spelen? Heeft het toezicht op afvalverwerking wel de prioriteit die het nodig heeft? Welke slimme methoden kunnen in het toezicht worden gebruikt om illegale afvalverwerking een halt toe te roepen? En wat kan in de systematiek van producentenverantwoordelijkheid en in de regelgeving worden verbeterd om dat toezicht gemakkelijker te maken?