Een rusteloze geest

Goswijn Willem Sanne Lingbeek (Veendam, 1860-Pretoria, 1939), leidde een afwisselend, avontuurlijk en interessant leven. Hij was een vernieuwer op zijn vakgebied en toch kind van zijn tijd.
Van nature ongedurig, was hij steeds ontevreden met het tekortschieten van de bestaande conventionele medische kennis, maar stond ook sceptisch ten opzichte van veel van wat zich als alternatief aanbood.
Als kind van de negentiende eeuw had hij aanvankelijk hoge verwachtingen van wat de toen exploderende natuurwetenschappen zouden brengen. Later kreeg hij echter ook steeds meer oog voor de ziekmakende factoren in de maatschappij. Daarover schreef hij uitgebreid in het door hem geredigeerde en goeddeels gevulde blad Hygiënische Bladen. Hij gaf leiding aan sanatoria in De Steeg, Hilversum, Laag Soeren en Heelsum.
Hij was maatschappelijk betrokken op vele terreinen, zeer actief in de Vrijmetselarij en medeoprichter van de padvinderij in Nederland (Hij bedacht het woord 'padvinder'). Zijn ongedurige aard leidde tot een leven van voortdurend verhuizen, waar zijn vrouw en dochters zich maar bij neer moesten leggen.
Het meest bekend werd hij vanwege zijn leidende rol bij de medische teams ('ambulances') die het Nederlandse Rode Kruis uitzond naar de Boerenoorlog in Zuid-Afrika (1899-1900) en de Balkanoorlogen (1912 en 1913). In 1929 keerde hij terug naar zijn geliefd Zuid-Afrika om daar de laatste tien jaar van zijn leven door te brengen.