Hij valt toch wel mee... en Ik ben van mijn geloof gevallen

De eerste titel van dit boekje slaat op een opmerking die zijn vader op diens sterfbed uitsprak over zijn zoon, in de veronderstelling dat hij tegen zijn broer sprak.

De verhalen zijn soms luchtig en niet gespeend van humor, of een heldere, licht (of zwaar) cynische blik op het eigen leven en de wereld en haar problemen. Of moet ik zeggen: ‘De mensen die de problemen veroorzaken.’

De schrijver is gewoon mens en als foutloos zul je hem zichzelf nooit horen betitelen, maar net als de meeste mensen streeft hij er wel naar het te zijn. 

Hij wíl met alle geweld een goed mens zijn en dat is soms heel erg zwaar. 

Ondanks die strijd die hij voert, kunnen we soms wel lachen, al was het alleen maar om de spiegel die hij zichzelf en anderen voorhoudt.

De tweede titel slaat op zijn inwendige strijd tegen de indoctrinaties van het geloof. Waarom knielen naar een onzichtbaar en onmeetbaar verschijnsel als je uiteindelijk toch zelf verantwoordelijk bent en blijft voor je daden en niets kunt doen aan de wandaden van anderen?