Van ‘t viooltje dat weten wilde…

Met personificaties bedoelt men menselijk eigenschappen toekennen aan niet niet-menselijke objecten. Marie Metz Koning is daar niet zuinig mee. Niet alleen dieren, bloemen, struiken en bomen kunnen voelen, denken en praten, maar ook levenloze dingen als een molen, waterrad en een beek.    

In hoofdstuk 1 wordt er in een bos een viooltje geboren. Uitgebreid wordt er verteld hoe dit tere plantje de wereld om zich heen ervaart. Na een paar dagen komt een kikker haar bezoeken. Hij is wijs en heeft veel levenservaring. Er ontstaat een interessante dialoog tussen die twee. Het nieuwsgierig viooltje vraagt hem veel en de kikker praat graag, dus dat komt goed uit. De dialogen zijn komisch, vooral de  kritiek van de kikker op de mensen is interessant. Het zal de lezer tot nadenken aanzetten

In hoofdstuk 2 belandt de lezer in een weiland vol madeliefjes en daartussen wordt opeens een tulp geboren. De madeliefjes zijn daar niet blij mee. Veel te groot en arrogant vinden ze de tulp. Als het weiland wordt gemaaid belanden ze allemaal in de bloemenhemel. De madeliefjes komen tot inzicht en tulp wordt door de bloemengod van zijn minderwaardigheidscomplex afgeholpen.

Hoofdstuk 3 lijkt op een sprookje. Er komen een paar wonderen in voor, maar die zijn niet vergelijkbaar met die uit sprookjes. Ook is er geen happy end, maar wel staat hierin de liefde centraal. Vooral schitterend beschreven is de mystieke sfeer in het woud.

In hoofdstuk 4 staat het meisje met de sprookjesogen in het middelpunt. Een schattig jong meisje, maar wereldvreemd. Ze vertelt haar verhalen tegen de beek, die het dan weer doorvertelt aan de mensen in het dorp. En ze ontmoet een prins die toch geen prins blijkt te zijn. Dit is het kind Marie Metz Koning als kind ten voeten uit.

In alle verhalen staat het licht centraal. Niet alleen brengt het schoonheid, maar ook geluk. De lezer ervaart tussen de regels door de moeite die de schrijfster had met het leven. Je speurt gevoelens van eenzaamheid en angst. En, een verlangen naar de verlossing, de dood.

Dit boek is ruim 100 jaar geleden geschreven. Daarom is het taalgebruik bewerkt om de leesbaarheid te verbeteren. Dit is gedaan met genoeg eerbied om zo de oorspronkelijkheid  van het verhaal te behouden.

Bij de lezer die geraakt wordt door de schoonheid van haar taal zal een symfonie in diens ziel weerklinken.

A.J. Mol