mijn leven… mijn denken… mijn handelen… mijn geloof

Een eeuw geleden was het nog een bijzonderheid als je de leeftijd van 72 mocht halen. 
Anno 2017 behoor je tot de broekies.
Oud worden is dus vrij normaal geworden, maar oud worden zonder narigheid lijkt een unicum. 
Mijn vrouw en ik wonen inmiddels in een appartementsgebouw waar heel veel generatiegenoten wonen en soms nog veel ouder. Maar iedereen van boven de zestig heeft een mankement: kunstknieën, kunstheupen, diabetes 2, reuma, artritis, Parkinson, kunstlezen, kunstgebit, hoorapparaat en ga zo nog maar even door. De scootmobielen en rollators zijn in onze flat niet meer weg te denken.
Oud worden brengt ook met zich mee dat er dingen vergeten worden, of dat juist dingen van vroeger weer bovenkomen. Ook wil je als mens graag je ervaringen meegeven aan de jongere generatie, of gewoon je ei kwijt.
Dat laatste was met name de grootste motivatie om dit boekje te schrijven en uit te geven. En als uitgever heb je dan het gemak dat het een-twee-drie kan, ook al zal misschien geen sterveling het lezen.