Dokter op het strand

Ergens boven de Sahara, midden in de nacht, klinkt het door de intercom: Is er een dokter aanwezig? 
Achter in het vliegtuig, in de pantry, ligt een jonge vrouw, een Engelse van ongeveer twintig jaar. Ze heeft haar malariamedicatie de laatste tijd maar af en toe ingenomen, is al een aantal dagen niet lekker en heeft hoge koorts. 
Ik stel de diagnose: een verwaarloosde of niet onderkende malaria of tyfus. Uitstappen in Amsterdam en meteen naar het ziekenhuis.
Tevreden keer ik terug naar mijn stoel. Een halfuur later komt de gezagvoerder.
'Bent u zeker van de diagnose tyfus?'
'Hoezo?', vraag ik.
'Als het inderdaad tyfus is, moet het vliegtuig, met inzittenden, volgens protocol eerst 24 uur in quarantaine.'
'Nee hoor', haast ik mij te zeggen, 'ik ben helemaal niet zeker van die diagnose. Meest waarschijnlijk is het malaria.'
'Oké', zegt hij duidelijk opgelucht en hij gaat terug de cockpit in.

Ook op vakantie kunnen artsen zich moeilijk onttrekken aan de verplichtingen die het vak nu eenmaal met zich meebrengt. Want in een noodsituatie moet iedere arts naar vermogen eerste hulp verlenen, waar en voor wie ook ter wereld. En om te kunnen beoordelen óf er sprake is van een noodsituatie, moet de arts zelf gaan kijken wat er aan de hand is. 
Lezers van het artsenblad Medisch Contact schreven over hun ervaringen met het dokter-zijn in vakantietijd. Hun droevige of juist komische verhalen zijn nu gebundeld in dit boek.