Hoe ik tot het ongeloof kwam

Toch nog een derde boekje van Ruud Ostendorf tegen zijn 76 jaar, maar zeer waarschijnlijk zijn laatste. Dit omdat hij ongeveer op kapseizen staat en omdat hem de fantasie mist om een roman te schrijven. In dit boekje behandelt hij datgene wat hem actueel bezig houdt en heeft gehouden. In dit werkje gaat hij vooral in op hoe hij van zijn geloof is gestort. Hij is nooit streng gelovig geweest, maar heeft gaandeweg het geloof ontmaskerd en tenslotte vol overtuiging totaal als ongeloofwaardig opzij geschoven. Aanvankelijk heeft hij het geloof tijdens zijn adolescentie gezocht via de meisjes die hij achtereenvolgens kreeg, om het hele geloof al doende af te zweren. als baarlijke nonsens.
Het heelal of 'heelallen' hebben hem vanaf zijn vroege jaren meer dan normaal gefascineerd. Vandaar dat hij daar zijn beperkte visie over geeft, maar ook zeker zijn speciale kijk daarop toont met zeer afwijkende theorieën. Vast boeiend voor geïnteresseerden. Natuurlijk ontbreekt zijn kijk op het menselijk bestaan niet, uitgaande van het Darwinisme.
Sociaal zeer bewogen heeft hij intensief de bezuinigingsmaatregelen van de regering gevolgd over voornamelijk 2013 en 2014, waarin de grootste ellende over ons is uitgestort en vooral de ouderenzorg het moet ontgelden. Ruud laat niet na scherpe kritiek te leveren. In dezelfde zin behandelt hij de economie, de pensioengelden die spoorloos verdwijnen in megalomane projecten, de problematiek van politie en justitie en de manier waarop Koenders van de PVDA er weer in slaagt ons in een oorlog in Malie Afrika te rommelen. Maar dit is nog lang niet alles. De waanzin van windmolenparken en opwarming der aarde ontsnappen hem niet.