Kiezen voor publiek-private samenwerking

Opeenvolgende kabinetten bepleitten al enkele decennia publiek-private samenwerking (PPS). Het parlement liet PPS niet op zijn beloop. Er moest meer gedaan worden met marktpartijen. Die stimulansen waren begrijpelijk. Het meer realiseren van grote infrastructurele projecten paste en past in een streven naar 'meer markt'. Met PPS is meer kennis van marktpartijen te benutten voor de aanleg van wegen, bruggen en tunnels, kunnen projecten voor minder budget gereed komen en kan Rijkswaterstaat afslanken. Hoe veelbelovend PPS ook leek en lijkt, de vraag is: is er de afgelopen jaren ook wat van PPS terechtgekomen?
Aanvankelijk kwam PPS bij grote infrastructurele projecten nauwelijks van de grond. De weerstand was heftig. Hield Rijkswaterstaat uitverkoop? In Engeland bleek PPS te kunnen en private ondernemingen wilden ook PPS. Intussen liep de politieke druk op. Rijkswaterstaat kon niet ontkomen aan PPS, er volgde een 'showcase' en er werd ervaring opgedaan. Parlementaire druk bleef en geleidelijk ebde de weerstand weg. Er volgden dan ook meer publiek-private samenwerkingen. Wat is de stand van zaken en welke mogelijkheden zijn er in de toekomst?
Dit boek gaat in op de (inter)nationale achtergronden van PPS, de ambities van kabinetten die gedurende een kwart eeuw functioneerden en op de vraag wat van die ambities terechtkwam. Tal van projecten passeren de revue. Centraal staat de vraag wat in het publieke domein van invloed is op het juist wel of juist niet kiezen van PPS en in welke vorm die samenwerking tussen publieke en private partners gestalte kreeg en krijgt.

A.W.W. (Arno) Eversdijk is vanaf 1998 werkzaam bij Rijkswaterstaat.