Ik wil aangifte doen van een vermissing

Iemand komt aangifte doen van een vermissing. Dit gebeurt merkwaardig genoeg niet op het politiebureau. Een anoniem persoon, die hiervoor om onbekende redenen lijkt te zijn uitgekozen, neemt de aangifte op. Beide personen besluiten deel te nemen aan een wonderlijke en gedetailleerde speurtocht. Er ontstaat een toegewijde relatie en een dialoog. 
Beetje bij beetje worden fragmenten van wat vermist is teruggevonden. Soms met relatief gemak, vaker via dramatische gebeurtenissen, bedriegers, invallen, sterfgevallen en onvoorziene dwaalsporen. Een groeiend aantal kleurrijke bezoekers gaat meewerken aan de opdracht. 
De lezer wordt gaandeweg de dialoog actief getuige van een behoedzaam en intiem gesprek tussen wat lijkt op een therapeut en een cliënt. Hoewel pijn en verdriet een hoofdrol spelen, blijft het gesprek lichtvoetig door humor en ontroering en het weglaten van details van geweld en andere grensoverschrijdingen. 
Dit is een boek over trauma, kernschaamte, affectfobie en hun samenhang. Over wat we zoal doen als onze gevoelens te onveilig zijn om ze toe te laten. Over fragmentatie van het zelf en mogelijkheden tot heelwording. In het proces wordt het verloren gegane vertrouwen van een kwetsbaar iemand tijdelijk uitbesteed aan een ander, die dit in bewaring neemt en zich erover ontfermt tot dit niet meer nodig is. 
Het verhaal zelf, inclusief de personages, is geheel fictief, maar heeft een non-fictieve basis. De schrijfster heeft de kwintessens van de sfeer en inhoud van therapeutische gespreksfragmenten met cliënten met kernschaamte, complex trauma of ontwikkelingstrauma uit de afgelopen jaren tot één dialoog verweven. Meerdere achtergronden van cliënten en hun thematiek zijn geanonimiseerd belichaamd in één fictief personage. 

“Ik wil het hebben over alles dat heeft geleid tot de tragische vergissing dat ik ben gaan geloven dat ik geen recht heb om te bestaan.”