Ik gaf je ogen en je keek in de duisternis

Verborgen tussen de kliffen van de Catalaanse 
bergen – een plek waar wolvenjagers, criminelen en 
deserteurs elkaar kruisen – klampt de hoeve Clavell 
zich als een teek aan de grond vast. In deze boerderij 
ligt de oude Bernadeta op sterven. De vrouwen in haar 
familie komen bijeen om afscheid van haar te nemen. 
In de oude hoeve verzamelen ook de reeds overleden 
vrouwen van de familie zich – een bont gezelschap. 
De matriarch, Joana, wil Bernadeta aan de andere 
kant verwelkomen, en dus koken de vrouwen van 
verschillende generaties een uitgebreid feestmaal.
Het verhaal beslaat tegelijkertijd één dag en meer 
dan vier eeuwen. Het vertelt legendes en volksverhalen, 
en werpt de vraag op: wat wordt herinnerd en wat 
wordt vergeten, wier verhalen worden gewaardeerd en 
geloofd, en welke mythen liggen ten grondslag aan hoe 
we de wereld nu denken te begrijpen? 
Ik gaf je ogen en je keek in de duisternis is meeslepend én geestig, cerebraal én zintuiglijk. Het is een 
korte roman vol contrasterende geschiedenissen over 
vroomheid en wellust, die de lezer bij de strot grijpt en 
niet meer loslaat.