Versailles aan de Schelde

'Een Versailles in miniatuur in een vergeten uithoek aan 
de Schelde', schrijft een krantenverslaggever in 1894 over 
het huis Zorgvliet in het Zeeuwse dorpje Ellewoutsdijk. 
Bij zijn bezoek aan dit neoclassicistische buiten van de 
vermogende baggeraarsfamilie Van Hattum kan hij zijn 
ogen niet geloven. Binnen telt hij vijftien slaapkamers en 
ziet hij een wintertuin, een theater met een draaibaar to-
neel en drie kunstzalen met toonaangevende schilderijen. 
Buiten stuit hij op een weelderige landschapstuin met een 
prieel, een kassengalerij en een eiland met een volière. 
Vanuit de uitkijktoren zijn in de wijde omtrek alleen wei-
landen, de zeedijk en de Westerschelde te zien. 
De ondernemende J.C. van Hattum staat aan de basis 
van het succes: hij brengt het baggerbedrijfje van zijn va-
der binnen één generatie tot grote bloei. Het bedrijf is on-
der meer betrokken bij de aanleg van het Panamakanaal, 
de Afsluitdijk en de Zeelandbrug. Het zomerhuis groeit 
langzaam maar zeker uit tot een paleis in Moorse stijl, dat 
in het dorp het Suikerpaleis wordt genoemd. In 
Versailles aan de Schelde vertelt Anna van Suchtelen over de levens 
van drie vrouwen, de echtgenotes van drie generaties bag-
geraars. Mater familias Frederika en haar ondernemende 
schoondochter Jaan doen goede werken voor het dorp. Op 
haar beurt maakt Jaan zich zorgen als haar zoon trouwt 
met Guusje, een meisje dat maar weinig opheeft met haar 
rol als weldoener en ambachtsvrouw van Ellewoutsdijk. 
Anna  van  Suchtelen  beschrijft  de  geschiedenis  van  dit 
paleis in de Zeeuwse klei vanaf de tweede helft van de ne-
gentiende eeuw tot na de Tweede Wereldoorlog. Wat houdt 
het in om lid van deze familie te zijn? Wat vormt je basis 
en wat geef je door? En wat betekent het geworteld te zijn 
op een bepaalde plek?