De ambiguïteit van het hoe en het waarom

Hoe kan ik er voor zorgen dat mijn opdracht om de wereld te dragen draaglijk word? Atlas was door Zeus vervloekt en moest het gehele hemelgewelf op zijn schouders dragen. Deze taak rust ook op de schouders van de enkeling. Maar hoe zorg je ervoor dat deze niet te ontvluchten taak veranderd in een gave i.p.v. een opgave? Hoe zorg je ervoor dat de vervloeking van Atlas opgeheven word en je de wereld wilt dragen i.p.v. moet dragen? Kan dit? In dit boek hoop ik de lezer die instrumenten te geven om zijn eigen Houdini te worden zodat deze zichzelf kan bevrijden uit de kluisters van het moeten. In onze tijd van zijn waarin het humanisme is gecombineerd met een ongekende geilheid voor de zeven klassieke hoofdzonden is het lastig om deze 'moetende' werking onder ogen te zien. Dit boek houdt de enkeling in het decadente westen een spiegel voor en hoopt dat er vanuit deze reflecie een huivering door zijn lichaam te voelen is. Dat hij ontwaakt en zichzelf ziet liggen in de verstikkende smurrie die de corrumperende werking van geld, egoïsme en een gebrek aan een natuurlijke identiteit en wereldverbondenheid met zich mee brengen. Ergens zul je je als Baron von Münchhausen aan de eigen haren uit het moeras moeten trekken omdat we geen vaste, commensurabele zekerheden hebben waaraan we ons zouden kunnen optrekken. Toch stel ik dat er een hoogste goed te kennen is die de obsessie voor het zelf kan elimineren en de wereld een betere maakt. Anders dan Camus die de zelfmoord als restoptie ziet om aan het absurde bestaan te ontkomen en Atlas af te geraken sta ik een geheel andere visie voor; liefde draagt de kiem in zich die uitgroeit tot een willen beantwoorden van onderstaande vraag. Hopelijk dat dit boekje jou hiermee helpt.

"Ik wil mijn ziel te ruste leggen maar heb nog geen plek gevonden waar dit veilig kan."