The emptiness of Auschwitz

In mijn fotografie probeer ik de verlatenheid, de stilte, de triestheid en de gruwelijkheden van deze plek weer te geven. Niet zozeer met schokkende foto's, maar door details weer te geven. De lijnen in mijn foto's symboliseren de rails.  Het verval staat voor het niet mogen vervagen van de herinnering, een getuigenverklaring van wat is geweest. Zo heb ik deze werkelijkheid ervaren. Het is de bedoeling om esthetische beelden neer te zetten van iets gruwelijks, de leegte van de mensen die er niet meer zijn. De foto's vertellen hun eigen verhaal, er is bewust voor gekozen om hier geen gezichten of namen aan te verbinden. De wijze waarop ik het weergeef heeft niets met de foto's uit de geschiedenisboeken te maken. Mijn benadering is anders. 
De ervaringen van overlevenden heb ik meegenomen in mijn fotografie. Veel ervaringen komen op hetzelfde neer zoals niet gehoord, geloofd en gezien worden bij terugkeer, aversie tegen streepjeskleding, niet ver willen lopen, hechtingsproblemen met de overgebleven familie, de lucht van kool en verbranding... Degenen die mij hierover verteld hebben doen dat onafgebroken, urenlang, ogenschijnlijk emotieloos, maar het maakt hen moe. Ik hoor en lees, te veel, om te weten dat je dit zelf nooit hoopt mee te maken. Ik heb ongelooflijk respect voor deze mensen, zij vertellen opdat het nooit vergeten mag worden, sommigen hebben er hun missie van gemaakt, het houdt hen sterk en geeft hen redenen om door te gaan met leven.
Een boek, een fotografisch monument om op tafel te leggen en open te slaan op een willekeurige pagina, een bladzijde uit de zwartste  periode in de wereldgeschiedenis. Dit boek is een eerbetoon aan iedereen die in Auschwitz-Birkenau is omgebracht, omgekomen. Als stenen konden spreken.