De dag van morgen

Op een dag, midden in zo’n discussie, zag ik een taxi verdachte manoeuvres maken. Hij kwam vlak bij me en ging net zo hard rijden als ik.

‘Zag je die?’ zei ik. ‘Zag je die? Hij kwam naast me rijden, zat naar me te kijken en toen ging hij weer verder! Hij wilde weten of ik het was, wie er in mijn auto zat …! Nu vertelt hij het via de mobilofoon aan iedereen! Geloof je me nu of nog niet? Geloof je me?’

Een keer hadden ze echt bijna hun doel bereikt. Het was in de Vía Augusta, ongeveer ter hoogte van de Calle Balmes. Ik stopte voor een stoplicht zonder dat ik doorhad dat de auto voor me een taxi was. Toen stopte er een taxi rechts van mij en ook een links van mij en nog een achter mij … Ik was ingesloten! Het was een koude, donkere middag en er waren maar weinig mensen op straat. Ik moest de aandacht van de voorbijgangers trekken. Ik moest ervoor zorgen dat mensen die daar woonden naar buiten zouden kijken … Ik drukte uit al mijn macht op de claxon, en liet hem niet meer los … Dat was de enige manier om te verhinderen dat de taxichauffeurs me iets aandeden! Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat er daarna gebeurde. Ik werd wakker in een ziekenhuiskamer, en naast mij stond de politieman, die vriend van Justo, die stille. Ik had geen flauw benul hoe ik daar was terecht was gekomen.
 
	‘Ben je wakker?’ vroeg hij.

	‘Waar is de schildpad?’ vroeg ik.
 
	Hij wees op de doos. Hij zei: ‘We gaan.’ En hij bracht me naar Justo.

	‘Hier is je vriend,’ zei hij, toen Justo de deur opendeed.

	Dat was de enige keer dat ik bij hem thuis kwam. Hij had een oude bank met harde springveren die in je rug prikten. Die stille en Justo stonden een tijdje te discussiëren in de keuken. Mijn schildpad zat op mijn buik en vanaf de bank kon ik ze wel horen praten, maar ik kon niet horen wat ze zeiden.