Ik, Anna

Eén misstap met consequeties voor het hele leven ...



Anna, een vrouw van middelbare leeftijd die met haar dochter in een bescheiden appartement in New York woont, is haar man aan een jongere vrouw kwijtgeraakt en dreigt in een isolement te raken. Om toch nog mensen te ontmoeten, gaat ze af en toe naar een feest voor singles. Eén keer eindigt ze na zo'n feest in het appartement van een wildvreemde. Die nacht verdwijnt uit haar geheugen.



Rechercheur Bernie vangt op een bloedige plaats delict een glimp op van de aantrekkelijke, ondoorgrondelijke Anna. Bernies huwelijk is op een dood spoor beland en hij doet zijn werk op de automatische piloot. Wanneer hij Anna opnieuw ontmoet, voelen ze zich tot elkaar aangetrokken en met uiterste schroom zoeken ze vaker toenadering tot elkaar. 
Terwijl Bernie voelt dat er iets niet klopt, volgt hij liever zijn verlangen naar intimiteit en liefde. Wanneer de black-out van Anna wordt opgeheven, komt er een waarheid tevoorschijn die te pijnlijk is om te verdragen.



Ik, Anna is een uiterst beklemmende psychologische thriller, die het verhaal vertelt van twee mensen die hoopten bij elkaar hun eenzaamheid te kunnen vergeten. 

De verfilming door Barnaby Southcombe draait vanaf juni 2013 in de bioscopen, Charlotte Rampling en Gabriel Byrne spelen de hoofdrollen.



fragment

Er is iets wat ik me probeer te herinneren. Het ontglipt me steeds, glijdt mijn bewustzijn in en uit, als de maan die de wolken tentaliseert. Het laat zichzelf zien, glintsert wreed, mooi en kwaadaardig, en dan glipt het stiekem weg, uit het zicht, duisternis en verwarring achterlatend. Angst.

Als ik nou iemand had om mee te praten, misschien ... 

Het is zondag.

Ik weet niet precies waarom ik in deze casetterecorder praat. Hij is van mijn dochter Emmy. Misschien wil ik gewoon met iemand praten, maar er is niemand. Ik heb geen vriendinnen meer, misschien wel nooit gehad. Het doet er niet toe. Je raakt je vrienden kwijt als je je echtgenoot verliest. Het leven wordt anders. Maar ik heb iemand nodig om mee te praten. Ik geloof dat er iets me aan het gebeuren is. Ik weet alleen niet wat. Ik weet niet hoe het zal aflopen. Ik wil dat iemand het begrijpt. Ik vraag niet om vergiffenis. Ik vergeef mezelf niet eens. Maar ik zou wel graag willen dat iemand het begreep.

Als iemand het begrijpt, bewijst dat misschien wel dat ik geleefd heb. Dat ik ertoe deed. Ik was iemand die pijn leed. En ik deed ertoe.

Ik, Anna.