Land weg

Als er minder woorden zijn begrijp je misschien meer.

Op een dag heeft de boer er genoeg van, of het is hem allemaal teveel. Hij verlaat zijn boerderij en gaat op stap. Zijn broer blijft achter, alleen met de koeien.

De wereld is groot en gaat maar langzaam aan hem voorbij, op een trekker gaat alles veel sneller. Maar er is ruimte. Vrijheid. Lucht.
Vreemd dat het zo rustig is. Miljoenen mensen in de steden maar niemand die tussen de dorpen loopt. Koeienharen aan roestig prikkeldraad, nog van vorig jaar, nu staan de dieren nog op stal.

De boer, zijn broer, een ontmoeting. De wereld draait verder, stappen rijgen zich aaneen, het is hooitijd, het wordt herfst.
De eerste koude nacht.
's Morgens is het gras nat en er hangen draden tussen de halmen, en als je op je knieën gaat zitten zie je een zilveren zee.
De laatste zwaluwen, de kraanvogels. Een jaar voorbij. 
Het gras ligt op zolder, de koeien staan op stal, de sneeuw valt en smelt, het gras wordt groen, de lente komt.
De eerste koude nacht. 


'Löffler schrijft in een bijzondere en betoverende stijl, net zoals een boer het land bewerkt: gedecideerd, efficiënt en zonder opsmuk, maar wel met een groot gevoel voor rauwe schoonheid en prachtige eenvoud.'