Van Hoogkarspel naar Uruzgan

Korporaal Gaby Deijs is met zijn 28 jaar een veteraan. Hij is een van de paar duizend Nederlanders die werden uitgezonden voor een vredesmissie onder de vlag van de NAVO. Ver weg van huis vochten zij mee in oorlogen in Irak en Afghanistan. 

Deijs, een gewone jongen uit de kop van Noord-Holland, maakte onderdeel uit van zowel de Stabilisation Force Iraq als de Task Force Uruzgan. Gedurende de maanden in het Midden-Oosten hield hij nauwgezet een dagboek bij en correspondeerde met het thuisfront. De persoonlijke notities bieden de lezer een unieke blik op de recente Nederlandse vredesmissies. Deijs vertelt niet alleen over de alledaagse gang van zaken - het wachtlopen, de verveling, de altijd gevaarlijke patrouilles en de aanslagen - maar ook over de heimwee naar thuis en het verdriet om gesneuvelde kameraden.

Van Hoogkarspel naar Uruzgan is het eerlijke verslag van een jonge militair die de vertrouwde Nederlandse klei verruilde voor de zinderende woestijnen van het Midden-Oosten.


`Dan horen we via de verbinding dat er strijders onder aan de berg staan. Als ik mijn verrekijker naar de opgegeven plek richt, hoor ik kogels langs me heen suizen. Vvvvoefffvvv, een fluitend geluid als van een babyvuurpijltje dat je uit de hand afschiet. Vlak daarna hoor en zie ik de inslagen in de grond. Ik ben vooral verbaasd, alles gaat in slow motion. Ik kijk langzaam om me heen, zie het stof bij elke inslag heel traag opspringen.
(fragment uit Van Hoogkarspel naar Uruzgan)