Een apart soort moed

‘Het zijn bange tijden, mijn God,’ schrijft Etty Hillesum in haar beroemde oorlogsdagboek, medio juli 1942. Aan het einde van die maand zal ze uit eigen wil naar Kamp Westerbork vertrekken als hulpverlener namens de Joodse Raad. Onderduiken wil ze pertinent niet, hoewel haar vrienden blijven aandringen. Ze beramen zelfs een plan om haar te ontvoeren.
In Een apart soort moed schetst Jan Oegema Etty Hillesum als een moderne Antigone, overtuigd van een eigen lotsbestemming. Ze is ambitieus, strijdbaar, filosofisch, zelfbewust, gelovig, bewust kinderloos, promiscue, tegelijk raadselachtig en niet voor rede vatbaar. Het wilde hart van de barak.
Etty Hillesum als een Joodse Antigone: dat is een nieuw geluid. Als beginnend schrijver wil ze ‘de moed hebben tot zichzelf’ en benoemt ze zeven doelen waarmee ze dat voornemen hoopt te concretiseren. Voor wie haar daarin nauwlettend volgt, ontvouwt zich niets minder dan een pedagogiek van de moed. In een tijd van crises en desorientatie maakt dat haar opnieuw relevant.