Live to tell

Met hiv diende zich in de jaren tachtig een nieuw, onbekend virus aan dat vooral in de eerste jaren in Nederland duizenden dodelijke slachtoffers eiste. De aidsepidemie had een enorme invloed op de Nederlandse samenleving en op de lhbtiqa+-emancipatie in het bijzonder. Het zadelde met name homoseksuele mannen – maar zeker ook vrouwen – op met een stigma dat zich na decennia nog steeds moeilijk laat doorbreken.
In de eerste jaren was een hiv- of aidsdiagnose een doodvonnis. Dankzij medische vooruitgang en betere voorlichtingscampagnes veranderde dat: hiv werd een chronische en – met medicatie – niet overdraagbare aandoening. Het aantal vastgestelde nieuwe infecties in Nederland liep terug tot zo'n vierhonderd per jaar. Dat maakt het makkelijk om te vergeten hoe groot de impact van de aidsepidemie in Nederland was. In vergelijking met bijvoorbeeld de Verenigde Staten, is het in ons land een beetje een vergeten crisis.
Aan de hand van persoonlijke gesprekken met tientallen bekende en minder bekende betrokkenen toont Live to tell hoe de komst van het hiv-virus op vele fronten bepalend was voor meerdere generaties. Dit boek schetst niet alleen de medisch-wetenschappelijke ontwikkelingen in de afgelopen vier decennia, maar laat ook zien hoe de Nederlandse samenleving omging met de epidemie.
Wat was het effect van de beeldvorming over deze ‘besmettelijke homokanker’, zoals de media het al snel doopten? Waarom hebben veel Nederlanders maar weinig actuele kennis over hiv en waarom is het stigma zo hardnekkig? Hoe zijn hiv en aids verbeeld in Nederlandse films, boeken en tv-series? Wat deed het koningshuis om de hiv-gemeenschap te steunen? En waar staan we nu precies als het gaat om hiv en aids in Nederland?