Zwarte september

Zwarte september vertelt het verhaal van de twaalfjarige Gigio Bellandi in de zomer van 1972, aan de noordwestkust van Toscane. Hij ontdekt muziek, boeken, liefde, maar zijn onschuld wordt bruut verstoord door een tragische gebeurtenis. Rond Gigio vermengen slachtoffers en daders zich als onvergetelijke Veronesi-personages: zijn vader de waterrat, zijn moeder de leeuwin, zijn moedige zusje, en de twee die het meest van belang zijn voor zijn plotse bloei: zijn mysterieuze oom Giotti, en Astel Raimondi, het meisje met vlechtjes ‘zwart als zwarte onyx’ dat erin slaagt het onuitwisbare stempel van de liefde op hem te drukken.

Een halve eeuw later overdenkt Gigio zijn leven. In Zwarte september beschrijft Sandro Veronesi zoals alleen hij dat kan de kracht en het verlies van liefde en het vermogen om verdriet te overwinnen en verder te gaan. Maar Zwarte september is ook een roman over de suggestieve kracht van woorden (moeflon moeflon moeflon moeflon moeflon) en over de verleidelijke en levensreddende kracht van de taal. Zwarte september is Sandro Veronesi op de toppen van zijn kunnen.



Sandro Veronesi (1959) werd met romans als In de ban van mijn vader, Kalme chaos en De kolibrie wereldwijd een literaire publiekslieveling – en bestsellerauteur. Hij won in de loop der jaren verschillende grote prijzen. Hij is een van de twee schrijvers die tweemaal de Premio Strega wonnen, de belangrijkste literaire prijs van Italië.



Over De kolibrie (Boek van het Jaar in Italië, Corriere dela Sera):



‘De lezer? Die wil als de bliksem verder, slaat de bladzijde om – en wordt beloond met een voortdenderende roman, Veronesi’s specialiteit. (...) Zijn melancholie is donkerder, zijn humor scherper.’

NRC ••••



‘Een rijke en intrigerende roman van een schrijver die alles heeft gegeven wat hij in zich had.’

Het Parool



‘Zijn boeken treffen gevoelens die gisten en rotten onder de dagelijkse beslommeringen. (...) Veronesi trekt je ware ik los. De kolibrie is nog beter.’

de Volkskrant



‘Veronesi is een van de grote componisten van de Europese literatuur. Ook De kolibrie is weer zo’n complex werkstuk dat vrolijk rondspringt in de tijd, maar nergens een moeilijke, bloedeloze constructie wordt. Integendeel, de verleiding zal groot zijn om De kolibrie in één koortsige ruk uit te lezen. Niet doen.’

HUMO *****