Tramhalte Beethovenstraat

Een  mooie heruitgave van een van de bekendste romans van de gelauwerde Duitse auteur Grete Weil, die over de ervaringen van een gewone Duitser in de Tweede Wereldoorlog schrijft met een scherpte en eerlijkheid die vandaag de dag nog steeds opzien baart
Het is een ingewikkeld huwelijk: de Joodse Susanne is rijk (zij erfde het fortuin van haar ouders, die stierven in de gaskamer), haar man Andreas is een Duitse schrijver met een writer’s block. Ze hebben zich na de Tweede Wereldoorlog in het land van de moordenaars van haar ouders gevestigd, want Susanne vindt dat een Duitse schrijver in een Duitse omgeving hoort te wonen.
Ze ontmoeten elkaar voor het eerst in 1941 in bezet Amsterdam, waar Andreas als cultuurverslaggever werkt voor een Beierse krant om zijn dienstplicht te ontlopen. Hij huurt een kamer in de Beethovenstraat en ziet daar iedere nacht vanuit zijn raam hoe Joden worden weggevoerd met speciaal daarvoor ingezette trams. Vanaf dat moment raakt hij steeds meer emotioneel betrokken bij het lot van de Joden.
Grete Weils Tramhalte Beethovenstraat was de eerste Duitstalige roman van een overlevende over de vervolging en moord op Europese Joden. Ze verwerkte haar persoonlijke ervaringen in haar roman en schreef niet alleen over de dramatische gebeurtenissen tijdens de oorlog, maar ook over de wrangheid van het feit dat het leven zo vanzelfsprekend door kon gaan.
In de pers
‘Deze intelligent gecomponeerde roman geeft ons overtuigende beelden van tussenfiguren, van mensen die geen helden en geen duivels zijn. De mensen van Grete Weil leven tussen de tijden, tussen goed en slecht.’ Het Parool
‘Tramhalte Beethovenstraat is een toonbeeld van de Duitse Exil-literatuur, omdat het zich niet alleen inleeft in de slachtoffers van de naziterreur, maar ook in de daders en meelopers.’ NRC
‘Haar boeken vermijden het zwart-witbeeld van de oorlogsjaren: geen dreunende laarzen en heldhaftig verzet, maar nuances en twijfels, die beter dan clichés verklaren hoe mensen kunnen ontsporen en hoe haat de rede kan overwinnen.’ Adriaan van Dis