TRAAG EN PLECHTIG NADERBIJ

Naarmate de jaren verstrijken, wordt men zich bewust van het proces, waarin men zich bevindt. Traag en plechtig nadert het tijdstip, waarop men afscheid moet nemen van zijn leven. De beste voorbereiding daarop is een act van onthechting. Daarmee kan men in het algemeen niet vroeg genoeg beginnen.
De dichter van deze verzen is al reflecterend over de dood (van onder anderen zijn broer) hierachter gekomen en heeft dienovereenkomstig gehandeld. Hij schrijft tegen de achtergrond van alle mogelijke plaatsen waar hij zich bevonden heeft over de ontfermende rol van de tijd. De tijd komt traag en plechtig op hem af en verwisselt uiteindelijk de plaats van de treurende achterblijver met die van de dode.
Men kan deze fascinatie van de dichter een doodsverlangen noemen, maar er is ook een andere visie mogelijk. Veeleer is hier sprake van een immer toenemend bewustzijn van de relativiteit van alles wat de mens omringt. Een dergelijk bewustzijn is ook buiten het kader waar het in deze poëzie om gaat, een goed gereedschap in het leven. Gelukkig wordt degene die aldus bewust geworden is, een aantal bijzondere sensaties deelachtig. De schoonheid van al het vergankelijke breekt dan door.