Wat een lelijk kind ben jij

Uit de doodstille sterrennevels komt daar ineens de Rotterdamse misantroop Stefan van Hoek het literaire universum binnenvallen. Met zijn debuut 'Wat een lelijk kind ben jij' slaat hij een toon aan, die tegenwoordig bestraffend als 'niet opbouwend' en 'niet oplossingsgericht' terzijde wordt geschoven. Wat houd je dan over? Proza waar je niet vrolijk van wordt, maar je tegelijkertijd de tyfus om moet lachen. 
In deze verhalenbundel komen de wereld en haar bewoners er doorgaans niet gunstig van af. Maar onder de pen van Van Hoek schemert gelukkig ook mededogen en absurdisme, waardoor in elk verhaal, naast een paar inktzwarte vegen, ook nieuwe tinten humor, vergeving en berusting te vinden zijn. Maar als Van Hoek ergens een oprechte hekel aan heeft, haalt hij keihard en compromisloos uit.
Het poldermodel mag ons veel hebben gebracht; in veruit de meeste gevallen is het, volgens Van Hoek, te verkiezen de dijken door te steken en de polder onder te laten lopen.


'"Wat een lelijk kind ben jij," sprak ik tegen het meisje dat samen met haar moeder achter me stond in de kassarij bij de grote grootgrutter.' - uit het verhaal 'Bewogen mens'


Stefan van Hoek (1969) was lange tijd een legendarische verschijning in de Rotterdamse horeca - al  slaagde hij er niet in ooit een harmonieuze verhouding op te bouwen, met wie of wat ook. Even leek hij zijn draai te hebben gevonden als architectuurjournalist, maar ook die vrijage bleek kortstondig. Nu is Stefan van Hoek vooral een man die kranig vecht tegen zijn demonen en de uitwassen van de tijdgeest.