Zonder handschoenen

'Ik geloof dat de afkeer van ouderen of de betrekkelijke onverschilligheid over hun lot diep in ons DNA zit. Evolutionair gesproken is ouderenzorg een onding.' Dat onding koos Bert Keizer (1947), verpleeghuisarts in Amsterdam, al dertig jaar als zijn biotoop. En 'het verveelt nooit'.

Onder de titel Zonder handschoenen schrijft Keizer, als vaste columnist voor het
artsenweekblad Medisch Contact, over het drama van de ongeneeslijke ouderdom,
het Lot dat niet te keren valt. Hartverscheurend kritisch, ontwapenend scherp, met galgenhumor en vol mededogen beschouwt hij zijn patiënten én de wereld waarin zij zich staande moeten houden: het verpleeghuis, ' een travestie die net zo veel met thuis van doen heeft als Hamlet met IKEA'. Bedenkingen heeft hij vooral bij het triomfantelijke primaat van de medische wetenschap, 'terwijl het gaat om een blik op de mens die voor je zit'. Maar ook buiten het verpleeghuis wordt Keizer angeheizt door het leven en sterven van de menselijke soort en ook daar getuigen zijn columns van. De hedendaagse psychiatrie, de 'kapsones' van Jomanda, voltooid leven, Darwin en de 'aantoonbare belachelijkheid' van het orthomoleculaire dieet. Bert Keizer bespiegelt het allemaal. Recht voor zijn raap, beziel(en)d, komisch en kwetsbaar.

Bert Keizer is, behalve arts, ook filosoof en auteur van Onverklaarbaar bewoond
(2010), waarin hij zich onderdompelt in de wereld van de neurochirurgie. Zijn landelijke bekendheid verwierf Keizer in 1994 met de bestseller Het refrein is Hein - Leven en sterven in een verpleeghuis. Verder schreef hij onder meer Taal, de dwalende gids (over Ludwig Wittgenstein) en Welk een waagstuk is een brief (vertaalde brieven van Emily Dickinson).