Wanhoop niet!

Omstreeks het midden van de twintigste eeuw was Robert de Roos (1907-1976) een van Nederlands meest succesvolle componisten. Zijn werken werden regelmatig uitgevoerd, in binnen- en buitenland, door gerenommeerde dirigenten, solisten en orkesten. Niemand minder dan Willem Mengelberg noemde hem in 1937 'een van onze meest talentvolle jongeren'.  
'Wanhoop niet!' prijkt als motto boven verschillende van De Roos' composities. Deze biografie verdiept het inzicht in een nauwelijks eerder beschreven periode uit de Nederlandse muziekgeschiedenis. De Roos raakte in 1923 in de ban van Dada. Hij sloot vriendschap met enkele jonge Franse componisten die flink aan de weg timmerden. Na zijn studie aan het Koninklijk Conservatorium (Den Haag) was hij een paar jaar leerling van Darius Milhaud. Zijn stijl van componeren ontwikkelde zich binnen korte tijd van 'heilige eenvoud' (à la Erik Satie) naar 'gecompliceerde meerstemmigheid'. Zijn acht strijkkwartetten (1941-1976) vormen een uniek, samenhangend geheel in de Nederlandse muziek en worden nog altijd gespeeld. Omstreeks 1960 bevrijdde Robert de Roos zich van de tonaliteit en begon hij atonaal te componeren. Zijn atonaliteit onderscheidt zich door een emotionele toets. 
De Roos werkte ook samen met bekende schrijvers, onder anderen zijn zwager Eddy du Perron en diens vriend Menno ter Braak. Omdat De Roos van zijn muziek niet kon leven, werkte hij overdag en componeerde hij in de avonduren. Vanaf 1946 was hij Nederlands eerste cultureel attaché, in Parijs. In diezelfde jaren kwam het Institut Néerlandais van de grond. Van 1957 tot 1972 was hij diplomaat in Caracas, Londen en Buenos Aires.