Het wilde kind

René Puthaar (1964) debuteerde in 2000 met de bundel Dansmuziek (Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs 2001). 'Een dichter die met zijn debuut zoveel technisch vernuft tentoon weet te spreiden, moet wel een zondagskind zijn,' schreef Piet Gerbrandy in de Volkskrant.  In 2003 verscheen zijn tweede bundel, Hier en daar. 'Er zijn poëziebundels,' schreef een criticus, 'die je zodra je erin begint te lezen vervullen met ontzag. Je denkt: dit overtreft alles.' Het dichterpanel van de Poëzieclub die Hier en daar clubkeuze maakte, merkte op: 'Je voelt dat hij dóór Leopold is heengegaan, dat hij dóór Nijhoff is heengegaan, en uit is gekomen op een geheel eigen geluid.'
Enkele maanden na de publicatie van Hier en daar verliet de dichter Nederland en vestigde zich in de Languedoc. In de laatste strofe van Hier en daar had hij over de dichter geschreven: 'Hij zet zijn regels uit, geschikt als afscheidslied, / en scheert zich weg.' En, eveneens aan het slot van die bundel: 'al die lijnen om een afgrond / af te gronden in zijn inkt.' Was dat afgronden in twee bundels voltooid? De dichter die door de kritiek herhaaldelijk met 'verdwijnkunst' is geassocieerd leek inderdaad te zijn verdwenen. Het deed Gerrit Komrij twee jaar terug op Facebook verzuchten waar René Puthaar toch was gebleven: 'Dichtbundels in 2000 en 2003, briljante bundels, waarna van de aardbodem verdwenen.'
In Het wilde kind begint de dichter weer te spreken. Hij doet dat, volgens het eerste gedicht, in een huis zonder dak. Met de woorden die hij vindt, verschijnen en verdwijnen mensen en dingen. Ze gloren en verstuiven, vallen en verrijzen, flonkeren en breken. Intussen maken ze 'een onophoudelijk verschil' (zoals het in 'Het dierlijkste' heet), voor de dichter én de lezer.