Eenzaamheid hoeft niet

Uitgangspunt van de auteurs, beiden ervaren psychotherapeuten, is dat ons 'innerlijke kind' in onze jeugd vaak te lijden heeft gehad onder onbegrip en dat de 'innerlijke volwassene' deze pijn niet goed heeft verwerkt en het innerlijke kind als het ware heeft weggedrukt. Ons innerlijke kind is een verwaarloosd en geïsoleerd kind geworden, met als gevolg: we lijden als volwassenen onder chronische eenzaamheid, een innerlijke gebrokenheid waar veel mensen moeilijk mee kunnen leven. We kunnen de breuk tussen beide delen van onszelf herstellen zodat er ruimte ontstaat voor een liefdevolle verhouding tussen 'kind' en 'volwassene'. Pas dan kan het kind zich in zijn oorspronkelijkheid doen gelden en kunnen we vanuit ons werkelijke zelf in het leven gaan staan. Met praktische methoden en oefeningen geven de auteurs aan hoe we kunnen leren in contact te komen met ons 'innerlijke kind'. Er kan zo - letterlijk - een dialoog ontstaan, waaruit we uiteindelijk als innerlijk volwassen te voorschijn komen, omdat we met behulp van ons innerlijke kind de ik-weet-het-beter-houding van de geïsoleerde, egocentrische volwassene in onszelf hebben doorbroken.