Zonder rampspoed valt er niets te melden

De laatste zes jaar van zijn leven sleet Frans Pointl in een Amsterdams verpleeghuis. Zijn kamer noemde hij zijn 'bezemhok'. Er stonden twee boekenkastjes, een bed, een defect grammofoonmeubel en een glazen bureau met daarop zijn typemachine. Hij luisterde er naar de radio, las er boeken en werkte aan nieuwe verhalen. 
In Zonder rampspoed valt er niets te melden zijn Pointls laatste verhalen gebundeld. Hij schreef ze deels in briefvorm, gericht aan een imaginaire vriend. Hij vertelt over zijn huidige leven, maar grijpt ook terug naar de bekende thema's in zijn werk: zijn moeder, de oorlog, de hospita's. Ook beschrijft hij vroegere ontmoetingen, zoals bijvoorbeeld met de oud-minister Els Borst. 
Openhartige verhalen zijn het, waarbij de auteur niemand spaart. Ook zichzelf niet. 
 
elke ochtend 
 
elke ochtend 
slik ik mijn leeftijd in 
80 staat er op het 
tabletje Ac. Acetyls. 
elke ochtend: 
de middag 
toekomst 
de dag van morgen 
verre toekomst 
 
en altijd 
dat verterend kistverlangen 
die versleten tranen 
elke ochtend