De man die het kruis draagt

Geen kerk zonder kunst, zo ook in de Antwerpse kathedraal. Wie vandaag de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal bezoekt, ziet tal van oude meesterwerken die vaak speciaal voor de kerk werden vervaardigd. De Bewening van Christus door Quinten Metsijs markeert de overgang van de traditionele houten retabels naar geschilderde altaarstukken. Honderd jaar later bracht Rubens met zijn Kruisafneming van Christus de explosieve dynamiek van de barok binnen. Beide waren ze in hun tijd nieuw en vooruitstrevend. 
Maar in de twintigste eeuw werd de band tussen actuele kunst en Kerk minder vanzelfsprekend. Behalve enkele monumenten en liturgische voorwerpen is sinds het begin van de vorige eeuw niets nieuws toe­gevoegd aan het patrimonium. In november 2015 zal de Antwerpse kathedraal een kunstwerk rijker zijn: Jan Fabre's bronzen sculptuur De man die het kruis draagt (2015) krijgt dankzij een mecenas een vaste plaats in de kathedraal. 
Een werk van Fabre in een religieus gebouw? Dat is misschien minder opzienbarend dan het lijkt. Fabre beschrijft zich als een spiritual sceptic - een spirituele scepticus. Zoekend naar zin in het bestaan bekent hij zich niet tot een godsdienst of levensbeschouwelijk systeem. Maar hij stelt zich open voor de transcendentie die het leven verheft. In zijn oeuvre boort Jan Fabre bronnen uit de christelijke en andere religieuze tradities aan. Zoals zovelen van onze tijdgenoten bouwt hij tegelijk een zekere afstand in, blijft hij de scepticus die in vraag stelt en twijfelt. Niet toevallig benadrukt de kunstenaar het zoeken naar balans als hij spreekt over zijn beeld -De man die het kruis draagt is letterlijk een evenwichtsoefening, net zoals het geloof dat vandaag is.
Aan de hand van verschillende essays en groot formaat foto's toont deze uitgave hoe de spirituele zoektocht van Jan Fabre een 'work in progress' is, net zoals het spiritueel zoeken van anderen in verleden en heden dat was en is.