Kleur bij kleur

Adoptieouders, geadopteerden, hulpverleners, deskundigen,
niemand neemt een blad voor de mond

Adoptie heeft vele gezichten. Het is niet zelden een moeilijk parcours met hindernissen en kwetsuren voor ouders en kinderen. Maar één ding zoeken ze allemaal: verbinding. Soms lukt dat, soms helemaal niet. In dat laatste geval is adoptie een bron van frustratie en verdriet. Wat er ook gebeurt, adoptieouders blijven met heel hun hart werken aan het geluk van hun kind. Maar compenseren wat hun kindje voor de geboorte of in de eerste levensmaanden heeft gemist, lukt niet altijd. De mentale, emotionele of fysieke schade kan blijvend zijn. Dan is professionele ondersteuning nodig. Nazorg en hulpverlening op maat schieten tekort of zijn bijna onbestaande. Zowel ouders als kinderen blijven in de kou staan. Er is dringend nood aan initiatieven vanuit de overheid. Hulpverleners en deskundigen luiden de noodklok.

Helena Daelman is adoptiemoeder. Naar aanleiding van haar eigen adoptie maakte ze drie tv-reeksen over dit emotioneel beladen thema.

In Kleur bij kleur brengt ze verslag van de moeilijkheden die zij en haar zoontje elke nacht ervaren en blikt ze terug op de aangrijpende taferelen in het Haïtiaanse weeshuis waar hij vandaan komt. Helena Daelman bezocht alle gezinnen uit haar televisiereeks Adoptie om te vernemen hoe het ondertussen met hen gaat. Hun ervaringen en inzichten geven een duidelijk beeld van wat adoptie kan betekenen.

HELENA DAELMAN (1972) werkte als reporter voor diverse 
tv-programma's voor VTM en VRT. Ze werkte als eindredacteur bij VRT aan haar eigen programma Adoptie. Vandaag legt ze zich toe op haar gezin, ayurveda, schrijven en vormingswerk in een voorziening voor volwassenen met een mentale beperking.

Ontroerende verhalen, schokkende ervaringen
en kritische bedenkingen over adoptie.
Moedige getuigen doorbreken de taboesfeer.