Een spel voor twee spelers

Psychotherapie gaat over twee mensen die samen spelen, schreef Winnicott bijna 40 jaar geleden. In het werk met kinderen zijn het poppenhuis of een stel zwaarden belangrijke hulpmiddelen om te gaan spelen met innerlijke representaties en beelden van zichzelf en anderen. In de therapie van adolescenten en volwassenen wordt het spel vooral verbaal gespeeld. Er wordt gespeeld met ideeën, gedachten en fantasieën. Maar is dit samen spelen van bij de start mogelijk? En is het spel per definitie ook speels? Wat bijvoorbeeld wanneer spelen vooral angst, bedreiging of overspoeling oproept? Wat wanneer je de lelijke slechte ridder moet zijn, die het kind bedreigt en vastbindt? Wat wanneer je geen nieuwe gedachten mag aanreiken, en je het kind altijd op dezelfde manier tegen dezelfde dingen moet zien aanlopen? Hoe stap je mee in het ‘spel dat de ander regisseert’ en hoe maak je mogelijk dat dit tegelijk een therapeutisch spel kan worden? En wat als je niet mee mag spelen en je ‘rol’ louter tot deze van toeschouwer of buitenstaander wordt herleid? We zijn vaak al een eind in het analytische proces, vooraleer het spel ook echt speels wordt en het associëren ook echt vrij wordt. Dit boek biedt de therapeut een uitdagend kader om het belang én de aan- of afwezigheid van spel en speelsheid in het psychotherapeutische proces te begrijpen en om het eigen therapeutische handelen te verfijnen.