Veerkracht

Afscheid nemen van je partner hakt erin, maar geen kinderen kunnen krijgen terwijl je dat het allerliefste wilt, voelt ook als een afscheid. Je dementerende partner vaarwel zeggen of accepteren dat je politieke carrière kapot gaat - het voelt allemaal als afscheid en verlies. 
Violet Falkenburg vertelt aan de hand van veertien interviews hoe ervaringsdeskundigen omgaan of omgingen met een ingrijpend verlies. Zij was nieuwsgierig naar de manier waarop mensen de draad weer op hebben gepakt, naar wat hen hielp en wat juist niet.
Uit de indringende verhalen in 'Veerkracht' blijkt eens te meer dat er geen chronologie of hiërarchie in leed is. Het ene verdriet is niet erger dan het andere, er is geen leedladder. De kern van het verdriet is steeds dezelfde: je bent van je stutten geblazen en zult moeten leren schaken op een nieuw bord. Het boek rekent daarnaast af met een aantal clichés rondom rouw: praten is niet altijd de oplossing en van huilen word je niet gezond.
Er is al veel geschreven over rouwfasen en rouwtaken, maar mensen noch hun gedrag laten zich graag in een vakje stoppen. Violet zegt daarom in 'Veerkracht': 'zoveel hoofden, zoveel zinnen. Er zijn 16 miljoen manieren om met verlies om te gaan en de draad weer op te pakken. 'Veerkracht' is een handreiking. Laat je bijvoorbeeld niet wijsmaken dat je na zes tot twaalf maanden weer normaal moet functioneren. Als het bij jou langer duurt is er echt niets met je aan de hand.'
'Iedere dag een sneetje, en niet in een keer een heel brood' is een van de persoonlijk adviezen van Violet. Neem elke dag een kleine stap en je boekt uiteindelijk grote vooruitgang; je overleeft, vecht terug en hervindt je weg in het gewone leven. Dat is de 'Veerkracht' die in iedereen schuilt.