De computer leest voor

Eind vorige eeuw kwamen de eerste interactieve prentenboeken in de Verenigde Staten op de markt. De boeken boden naast een verhaal computerspelletjes en grappige of vermakelijke animaties en hadden op het eerste oog een aantrekkelijke vormgeving. De boeken zijn nooit concurrenten geworden van papieren prentenboeken en hebben, wellicht vanwege het gameachtige karakter, geen ingang gevonden in het onderwijs. Momenteel winnen digitale bibliotheken ¿ websites met prentenboeken op de computer ¿ aan populariteit in kleutergroepen en ontstaat een nieuwe activiteit: kleuters ¿lezen¿ en ¿herlezen¿ boeken zonder hulp van de leerkracht. 
Om voorlezen na te bootsen wordt met nieuwe vormen geëxperimenteerd; boeken worden interactief gemaakt door een computerhulpje toe te voegen dat net als ouders of leerkrachten via vragen de aandacht richt op moeilijke woorden. 

In deze publicatie rapporteren we over onze eerste bevindingen met het gebruik van interactieve computerboeken in klassen. Zijn vragen van een computerhulpje even ondersteunend als vragen van een proefleider? Of zijn er betere manieren om de aandacht op moeilijke woorden te richten en zouden ontwikkelaars zich misschien meer moeten laten inspireren door games en andere computertoepassingen?