Schemerweten

 De poëziebundel ‘Schemerweten’ van Jacob Vermaat is een filosofische kijk naar binnen. Een zelfreflectie naar het menselijk bestaan en onze plaats in het universum. De gedichten verkennen fundamentele vragen over het mysterie van het leven, de oorsprong van ons bewustzijn en de intuïties die ons morele kompas vormen. Misschien dragen we herinneringen met ons mee die verborgen blijven, maar die ons onbewust sturen.

De gedichten zijn momentopnamen van een verleden dat met ons meereist en ons vormt. Diepgaande filosofische ideeën over het menselijk bestaan worden tastbaar gemaakt door metaforen en symbolieken. Ze nodigen uit tot reflectie, herkenning en verwondering over wat het betekent mens te zijn.

De gedichten resoneren op een diep universeel verlangen in ons naar harmonie en eigenheid en zijn zo ook een poëtische oproep tot vrede, wederkerigheid en verbinding.

Jacob Vermaat
Jacob Vermaat (1942) groeide op in Maasluis en was al vanaf zijn vroege jeugd gefascineerd door muziek. Vooral in de oratoria voelde hij iets onzegbaar breekbaars. Iets van een alles overstijgend belang. Maar ook, aanvankelijk diffuus, groeide in hem de vraag hoe dat te rijmen is met het harde en destructieve dat óók in je huist. En hoe dat te rijmen is met een almachtige God, die immers het goede zou willen. Hoe waar is dat breekbare in mij? Hoe waar ben ik? Wat is eigenlijk mijn oorsprong, mijn hoop, en mijn perspectief als mens?
Tot op de dag van vandaag is dat hem als een ‘hand op de mond’. Zijn eerste podium daarvoor vond hij met een Bach-aria tijdens een soirée in De Doelen te Rotterdam, georganiseerd door zijn zangpedagoge. Na zijn pensioen gaf hij samen met de Bulgaarse pianist Christo Iliev concerten over dat onzegbare. De liedteksten schoten daarvoor tekort. Daarom zocht hij, op ‘blanco papier’ en diep in zichzelf, voor elk lied naar nieuwe eigen woorden, die hij steeds als korte inleiding declameerde. Die woorden vormen de kiem van deze gedichtenbundel.