Verbijstering en verrukking

Verbijstering: dat er iets is – 
en niet niets… Vanuit deze oerverbazing schreef Wim Jansen de laatste maanden van zijn leven dit ‘theologisch testament’. Hij verkent hierin zijn eigen ervaringen en de numineuze ervaringen van onder anderen Virginia Woolf, Godfried Bomans en Oek de Jong op verbijstering en verrukking. Hij noemt de liefde God in plaats van andersom, duidt de imperfectie van de aarde als perfect. Hij ziet schoonheid in lelijkheid en ervaart dat als opmaat tot het heilige, heeft het niet over God als aanname vooraf maar als poëziewoord achteraf. Hij beschouwt het innerlijk universum als bepalend voor het uiterlijk universum en formuleert bidden als een universeel dierlijke en menselijke oerkreet en de stilte als het loslaten van jezelf. Hij ziet religie/godsdienst als passé om alleen God over te houden en omarmt de dood als horend bij het leven, als vrije daad en als opgaan in het licht.   
Dit boek moest er nog komen.