Een nieuwe Nederduitse spraakkunst

Was de achttiende eeuw een periode van taalverval? Was het geschreven Nederlands in de Zuidelijke Nederlanden een bonte verzameling dialecten? Bestonden er alleen duidelijke taalnormen in het Noorden? Volgens deze studie is het antwoord hierop ‘nee’. 

De ontwikkelingen in Noord en Zuid liepen opvallend parallel. Vroeg in de achttiende eeuw verschenen er normatieve werken die later in de eeuw nog invloedrijk zouden zijn. Er ontwikkelde zich een steeds eenvormiger normatieve praktijk, die werd gedomineerd door schoolmeesters. Een opvallend kenmerk van de Zuidelijke praktijk was de zogenaamde accentspelling. Uiteindelijk vertaalden de parallelle ontwikkelingen zich ook in parallelle variëteiten: een typisch Zuidelijk en een typisch Noordelijk Nederlands. 

In Een nieuwe Nederduitse spraakkunst worden taalnormen en schrijfpraktijken onderzocht die leefden in de Zuidelijke Nederlanden in de achttiende eeuw. Het boek vult daarmee een belangrijke lacune op: over de taalsituatie in de achttiende eeuw is weinig bekend. Bovendien worden nieuwe bronnen voor de taalgeschiedenis ingeleid en deels uitgegeven. Het boek legt zo een fundament voor een sociolinguïstische beschrijving van de achttiende-eeuwse taal