Witte muren

Ik opende het raam, groot genoeg om me in mijn volle lengte op te richten. De zoete avondlucht sloeg me in het gezicht, terwijl ik uitkeek over de gitzwarte vlakte van het bos in de nacht. Onder me was enkel steen, wist ik. Tegels. Geen struiken om mijn val te breken. Ditmaal … ditmaal was het klaar.

Begin 1943 verliest Alexander de Raaf na een mislukte zelfmoordpoging zijn geheugen. Zijn invloedrijke familie stopt hem weg in een rusthuis in het bos. Als een anonieme schrijver beweert te weten waarom hij dood wilde, begint zijn zoektocht naar de waarheid.

Terwijl Alexander op ontdekkingstocht gaat, vertellen herinneringen van de Joodse Abel hoe eind 1942 zijn wereld instort nadat zijn beste vriend een groep onderduikers verraadt.

De levensverhalen van de twee mannen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Iets wat Abel nog weet en Alexander opnieuw zal ontdekken.

Hanneke Simons vertelt graag het diepere gevoel in een verhaal. Dat mag schuren, je tot tranen roeren, kriebels in je buik brengen of je laten lachen. Als het je maar laat voelen. Ze brengt verhalen dichterbij die ver van je beleving staan door herkenbare emoties in onbekende situaties te plaatsen.