Aokigahara (青木ヶ原)

Nadat de dichter jaren geleden zijn muze leerde kennen besloot hij haar iedere dag een
gedicht te sturen, aanvankelijk vormvast later wat vrijer en ook niet meer dagelijks. Op
zoek naar een eigen stijl vond hij inspiratie in de processen verbaal van zijn vader – bij
leven agent bij de rijkspolitie – die zich kenmerkten door een gecultiveerde
afstandelijkheid, soms tot in het absurde. Altijd al een obsessief lezer en onbegrensd
nieuwsgierig naar achtergronden dienden de onderwerpen van zijn latere gedichten zich
vanzelf aan. Ook kan hij terugvallen op een gevarieerd arbeids- en studieverleden, de tijd
die hij heeft gevaren of aan een lopende band stond om uiteindelijk een studie rechten af
te ronden.
Zijn interesse in Japan en de Japanse cultuur leidde tot het aanleggen van een lijst van
mooie Japanse woorden die nog regelmatig wordt aangevuld voor toekomstig gebruik. Het
eerste gedeelte van de bundel is daarvan een weerslag.
Vragen waarop geen antwoord mogelijk is zijn ook opgenomen, zoals een zelf gekozen
dood of de duistere kanten van het bestaan, over het leven aan de zelfkant want tenslotte
is alles in zijn optiek een bizarrerie of grotesque.
Momenteel werkt hij aan een tweede bundel uit nauwelijks verholen afgunst op het succes
van kookboekenschrijvers getiteld ‘kookboek voor galgenmalen’ eventueel uit te breiden met een ‘kookboek voor kannibalen’.