De muzikant

Jarenlang heb ik naar haar gekeken. Ik kreeg geen genoeg van haar. Hoe ze optrad voor een lege theaterzaal en net deed alsof elke stoel bezet was. De cello tussen haar benen terwijl haar vingers de liefde leken te bedrijven met de snaren… De ene prachtige noot na de andere. 
Ze dacht dat ze alleen was, dat niemand haar hoorde spelen. Maar ik hoorde haar. Ik hoorde elke noot, elk deuntje en elke vibrato. Haar muziek verdrong de stemmen. Legde mijn demonen het zwijgen op. Haar muziek bracht me momenten van vrede. 
Ik verstopte me in de schaduwen zodat ik me kon laten meevoeren door de muziek die rechtstreeks uit haar ziel afkomstig leek te komen. Het was betoverend. Prachtig. Hypnotiserend.
Ze heeft geen idee dat ik besta… Ze heeft geen idee dat ik leef voor de nachten waarin ze optreedt, enkel en alleen voor mij. 

Maar dat gaat veranderen.

Binnenkort zal ze weten hoe belangrijk ze voor mij is.

Mijn celliste.
Mijn soliste.
Mijn requiem.