De ploegscharen van Deik

Als twee mensen in bed liggen, staan er volgens Freud vier omheen: de ouders van de geliefden. Deik, die zichzelf spottend een paranoïde televisiepresentator noemt, voelt hoe onrecht uit het verleden echoot in het heden. Niet alleen in de liefde, maar ook op het werk voelt hij die druk. Het geweld en de uitsluiting op basis van huidskleur is nooit ver weg. Hij begrijpt niet dat mensen de sprookjes geloven die hij als journalist voorleest van de teleprompter. Voor Deik is er geen keus. Hij wil zich bevrijden, te beginnen van de leugens en de hypocrisie. 


In 'De ploegscharen van Deik', de nagelaten debuutroman van Scotty Gravenberch, schrijft de hoofdpersoon vanuit een kelder over uitsluiting en verzet. ‘De geschiedenis mept ons allemaal in het rond, sommigen harder dan anderen.’ Gravenberch projecteert Deiks wereldbeeld op de actualiteit: van het Nederlandse zwartepietendebat, politiegeweld en opgejaagde journalisten tot doofpotten en complottheorieën. Wanneer Deik wegvlucht van de wereld, vertelt hij nog één keer zijn verhaal. 


Met 'Sinterklaasje, kom maar binnen zonder knecht' (1998) heeft Scotty Gravenberch met Lulu Helder aan de basis gestaan van het debat over Zwarte Piet. Via Anil Ramdas kwam hij vervolgens in de media te werken. Hij werd redacteur bij het programma Het Blauwe Licht. Daarna werd hij presentator voor de VPRO van het programma Propaganda (2002). Hij heeft gewerkt bij diverse culturele instellingen (De Balie, De Unie en de Tolhuistuin). Een voorstudie van zijn roman verscheen in 2018 in het literaire tijdschrift 'De Revisor'. In augustus 2020, vlak na zijn vijftigste verjaardag, overleed hij onverwacht.