Water scheppen met een lepeltje

Kosten noch moeite waren gespaard om haar een zo goed mogelijke laatste levensperiode thuis te bezorgen, maar tot ieders verdriet gebeurde het tegenovergestelde. De moeder van Wiebe Brouwer meende beland te zijn in een pension, waaruit niemand haar wilde laten vertrekken.

Terwijl zij steeds verder achteruitging worstelde hij met allerlei twijfels. Had het nog wel zin om haar medicijnen te geven? Moest hij haar wel telkens de waarheid vertellen? Wat had zij aan de waarheid over haar vader, haar man en haar hond?

Maar daar bleef het niet bij, want doordat zij als persoon tergend langzaam oploste in het niets, werd hij zich ook extra bewust van zijn eigen sterfelijkheid. En zo nuchter als hij had willen zijn, kreeg hij toch het gevoel dat haar uitgestelde vertrek hem iets groots en machtigs onthulde.

‘Het is veel meer dan een case-history, meer ook dan een essayistisch journaal van een levenseind. Het is aangrijpend proza.’ – Willem Jan Otten