De lichtjaren

Midden in een broeierige hittegolf ontvangen twee jonge dertigers
met de post een heremietkreeft. Kort daarna kondigt een
vriendin aan dat ze in verwachting is, wat bij het koppel oud
verdriet naar boven haalt. Hun wereld is misschien wel onze
nabije toekomst: de postbezorging is overgenomen door Amazon,
drones bewaken de openbare orde, rijken migreren naar
het koelere noorden. Met hun jeugdvrienden filosoferen ze over
hoe alles anders had kunnen zijn, over tijdreizen, over het koloniseren
van andere planeten, over het leven dat hun beloofd is
en het leven dat ze gekregen hebben. Gaandeweg lijken tijd en
ruimte in de hitte te versmelten: herinneringen vloeien door
elkaar, oude Europese mythes verweven zich met het heden,
geesten komen tot leven. Het lijkt wel alsof de hele geschiedenis
van de mensheid zich verzet tegen het uitsterven.
Jens Meijen vraagt zich in zijn debuutroman af hoe we een zinvol
leven kunnen opbouwen, of het wel rechtvaardig is om in dit
klimaat nog een kind op de wereld te zetten, en welke verantwoordelijkheid
we dragen voor andere levensvormen op onze
aarde.