De K van Skylla

SKYLLA was een afschuwelijk monster. Volgens Vergilius was alles aan haar afstotelijk, behalve haar borsten en, tot aan de schaamstreek, haar buik. Tot daar zag ze er uit als een meisje, een maagd of een jonge vrouw, afhankelijk van degene die haar bewonderde. Deze aantrekkelijkheden waren een restant van de schoonheid die Skylla was geweest voordat ze uit jaloezie door Kirke in een monster was veranderd. Het was Skylla 's gewoonte om wanneer ze daar de kans toe kreeg zeelieden te grijpen, hun botten te kraken en ze langzaam te verzwelgen. 
En toen gebeurde het dat op een dag Palinurus nabij Skylla’s grot in de nauwe zeestraat tussen het vasteland van Italië en Sicilië aangedobberd kwam - de bekwame stuurman van het admiraalsschip van Aeneas. Die vlak voor het einde van een jarenlange zwerftocht bij Cuma zijn schip verlaten had en met medeneming van een deel van de achtersteven als vlot met een eigen missie op weg was naar Sicilië en voorbij Skylla moest zien te komen.
Dit derde deel is de bewerking van het onderzoek tot een programmaboek van wat de auteur een 'leesopera' noemt, waarbij de lezer wordt uitgenodigd zich een eigen uitbeelding van de vertoning voor de geest te halen.