Vaders kind

Ze kan bulderen van de lach. Ze bekijkt de wereld met andere ogen dan wij. Ze is diep onder de indruk van dingen waaraan wij voorbijlopen: regendruppels, een beetje spuug, scheerschuim, kaarsjes, lichtjes, enzovoort. Haar taal is de taal van het lichaam. Om haar te kunnen verstaan, moeten wij ontzettend goed naar haar kijken. Wij mogen haar warmen, verzorgen en liefhebben. Maar de belangrijkste taak die wij hebben, is haar de liefde van Christus laten zien. Wij willen haar daarom zo dicht mogelijk bij de Bron en bij haar grote broeders en zusters in de gemeente brengen. Een soort belijdenis kan daar volgens ons aan meewerken. Die weg naar de belijdenis van onze gehandicapte dochter en zuster uit de gemeente, de (theologische) overwegingen en de ervaringen eromheen hebben wij opgeschreven. Vooral omdat er nog zo weinig geschreven is over broeders en zusters die onder de indruk zijn van regendruppels en wind. Maar wij schreven het ook omdat wij hopen op een ontmoeting tussen u en mensen als onze dochter, zodat u samen de regendruppels en de wind kunt bewonderen.