A Dieu

Als ouders van onze gehandicapte dochter zien wij er tegenop en tegelijk naar uit om dat tegen haar te zeggen: tot ziens bij God.
Wij weten ons met haar gebrokenheid soms geen raad en zien uit naar het moment van haar heelheid. Soms willen wij haar nu al wel in de komende tijd plaatsen.
Er is met ons ouder worden een nieuwe fase aangebroken, merken we. Wij moeten leren om onze dochter los te laten en nadenken over de tijd dat wij er niet meer zullen zijn. Maar voor die tijd zijn we wel eens bang. Wij hopen en bidden dat, als wij de energie niet meer hebben of er niet meer zijn, er anderen zijn die ervoor kiezen haar lief te hebben. 

Met Mijn kleine zuster en Vaders kind hebben we geprobeerd de plaats van mensen met een ernstige handicap in de gemeente bespreekbaar te maken. In dit boek proberen we ouders met een ernstig gehandicapt kind te helpen bij de zorgen die ze hebben over de toekomst. Niet alleen in woorden, maar ook met beelden. Vanzelfsprekend geven we daarin de kerkelijke gemeente een grote rol. Voor iedere ouder en voor elke gemeente is de weg verschillend. Dat is niet erg, als die weg maar goed begaanbaar is.