Het land van de verbrande gezichten

Ine Andreoli is na haar verblijf in Ethiopië met haar gezin (in 1971 uitgebreid met een dochter) in Didam gaan wonen. Zij heeft naast het verzorgen van het gezin verschillende studies opgepakt onder andere HBO Maatschappelijk Werk. Daarna is ze de arbeidsmarkt weer opgegaan en heeft jaren in de gezondheidszorg gewerkt waarvan de laatste 15 jaar als Thuiszorgmanager. Drie jaar geleden heeft ze haar baan opgezegd om samen met haar man meer tijd te kunnen besteden aan de gezamenlijke hobby, reizen.
Rondom het reizen komen meerdere hobby's, zoals de reizen organiseren, verslag er van doen, fotograferen en exposeren ruimschoots aan bod. Het schrijven is altijd sluimerend aanwezig geweest. Ethiopië daarentegen is nooit op de achtergrond geplaatst het heeft een aparte plek verworven in haar leven. Het land van de verbrande gezichten is het eerste boekje dat van haar hand verschenen is.

De verhalen spelen zich af op en rond een in opbouw zijnde suikeronderneming (1968-1970). Ze beschrijven de dagelijkse gang van zaken met alle facetten zoals: wat moet je doen als je wandluizen in je bed ontdekt, hoe kom je aan verse groenten, hoe is het om  bedienden te hebben. Dit alles en veel meer, doorspekt met Ethiopische gewoonten en gebruiken vormen samen de inhoud van dit boek.