Het schimmenrijk van W.F. Hermans

Hoewel Hermans aanvankelijk met een zekere wrevel werd ontvangen, groeide hij uit tot een gevierd schrijver. Zijn afstotelijkheid viel op, maar hij viel in de smaak bij een nieuwe generatie die geen boodschap meer had aan wellevend-heid. Een fijnzinnige literaire smaak paste niet in het naoorlogse tijdperk.
Hermans ging in de Nederlandse literatuur als een vandaal tekeer en daarmee leidde hij de literaire verruwing in. 
De onthutste Nederlandse samenleving werd in het naoorlogse decennium vertegen-woordigd door middelbare scholieren die, eenmaal leraar geworden, pas goed de kans kregen de leer van Hermans te verkondigen. De jonge generatie werd opgevoed met het geloof in W.F. Hermans als zijnde de vertegenwoordiger van het nihilistische ideaal in Nederland.
In de jaren van toenemend succes is het gegaan als met de kleren van de keizer; niemand durfde te zeggen dat Hermans eigenlijk een slechte schrijver
was met een houterige stijl, een onbeholpen zinsbouw en een onmogelijke
psychologie. De oorlog is een aardig alibi als je je destructieve neigingen
wilt botvieren. Dat de mensen daar na al die jaren nog intuinden kwam omdat
Hermans inmiddels gecanoniseerd was door de Neerlandici.